Walentynkli. Jedni bojkotują ten dzień z założenia (przynajmniej tak mówią kolegom w pracy), inni poddają się bezwolnie temu nowemu świeckiemu zwyczajowi. Socjologowie policzą jednych i drugich, przybędzie doktoratów i dysertacji, docent Fifko wypowie się w telewizji (w kilku programach).
Tymczasem normalny, szanujący się mężczyzna i tak będzie musiał zrobić coś, aby zadbać w tym dniu, zwłaszcza wieczorem, o miłą atmosferę. W kwiaciarni, oprócz roślinności, wepchną mu ohydne, beznadziejne plastikowe serduszko, albo żabę (nadzwyczaj oryginalne).
A może, po prostu, zamiast robić z siebie błazna, bałwana, kupować jakieś tandetne akcesoria (no tak, bzdety) – lepiej kupić butelkę przyzwoitego wina?
Dystrybutorzy dionizjaku nie pierwszy już rok namawiają i zachęcają do tego, aby w walentynkowy wieczór panie i panowie mający co okazywać, okazywali to przy akompaniamencie czerwonego, białego, różowego, byle dobrego, nie wyłączając bąbelków, które – jak wiadomo – bywają w trzech kolorach.
Praktycznie wszystkie „domy wina”, „światy wina”, „pasje wina”, „galerie wina” przygotowały na ten dzień specjalną ofertę cenową. Stoiska z winami w supermarketach – niestety nie.
A poza tym, Walentynki, dzień jak co dzień; a każdy dzień – jak twierdzi pani Monika Wojtysiak z firmy Jung und Lecker – jest tym właściwym dla wina, zwłaszcza jeśli można je pić w miłym (cokolwiek by to miało znaczyć) towarzystwie.
